Lieve Rika,  
 
Heb je het gezien? Er staat een groene specht op je laatste brief. Geen vogel die zó goed bij je past. Een ontmoeting met één van jullie – de groene specht of jij – vergeet je nooit meer. Een kleurrijke mooie verschijning. En dan die lach. Een hartelijke gulle lach. Lachen dat jullie kunnen. Op slag word je er vrolijk van.  
 
Groene spechten roffelen niet dikwijls maar ze zijn er wel. Ook jij Rika, was er altijd bij. Zéker als je ko,. Je was er voor een goed gesprek, een luisterend oor. Wanneer iedereen naar elkaar keek, stond jij op. Zo komt het dat jij de micro nam en de mensen verwelkomde op onze activiteiten. Wij verstomd. Je deed dat zo goed.  
 
Groene spechten hebben iets met mieren. Jij met het Mierenbosje. Dat bijzondere bosje in het hart van de Oude Bareel, omringd door velden en knotwilgen. Een mooi stukje stadsnatuur dat je heel nauw aan het hart lag. Volgend jaar wordt het Mierenbosje groter. Er wordt bos bij geplant. Eén boom zal er speciaal voor jou groeien. Ach Rika, het is zo ontzettend jammer dat we daar niet meer samen van kunnen genieten, van die momenten…  
 
Maar als we de lach van de groene specht in het Mierenbosje horen weerklinken, zullen we weten dat je er toch bent. Voor ons zal dat altijd zo zijn. Voortaan luistert de groene specht van de Oude Bareel naar jouw naam.